หลุม ?? กำแพง ??? ศรัทธาที่มากพอ..คงตอบเราได้สักวันนึง

ชีวิตติดตลก..

บางครั้งเราก็ลั้นล๊าซะเต็มเหนี่ยวว จนบางที ดูเหมือนไม่ใคร่จะจริงใจอะไรมากนั้น
กระทั่งมีใครบางคนเดินเข้ามาแทก อย่างแรง จนเดินซวนเซออกนอกเส้นทาง...

มันก็แปลกดีนะที่เมื่อวาน เราต่างคนต่างอยู่ เดินเฉี่ยวกันบ้าง แต่ไม่อาจจะรู้จักหรือพูดคุยกันได้..
จน เมื่อเวลาที่เหมาะสม ดวงดาวเคลื่อนย้ายคล้อยตามได้เหมาะใจ.. เธอคนนั้นคนที่ป้วนเปี้ยน คนที่แทบไม่ต้องตามหา คนที่..มันเป็นใครก็ไม่รู้ ดันทะลึ่งมาสะดุดอยู่ต่อหน้า...แรกๆก็เหมือนเหมือนปุถุชนคนธรรมดาสามัญ ที่คงจะวนเวียนป้วนเปี้ยนสักพัก แล้วก็จากไป..

แต่แล้วดาวเสาร์ไม่ออก ราหูไม่เข้าหรืออย่างไร เธอคนนั้นค่อยๆ เดินถลำๆเข้ามาในใจเราทีละน้อย..
ไอกำแพงที่เคยตั้งไว้เพราะข้อจำกัดหลายๆอย่าง

เริ่มพังทลายลง...เธอบอกผมเสมอว่าจะทำลายกำแพงนั้นเอง..แรกๆผมก็พยายามสร้างกำแพงใจนั้นต่อไป เพราะรู้อยู่ลึกๆ ว่าตอนจบ ศพคงไม่สวย..

ไม่รู้เมื่อไหร่...ผมเริ่มหยุดสร้างกำแพง หรือไม่ก็ค้อนปอนที่เธอแบกมาทุบกำแพงผมมันเร็วและแรงกว่าที่ผมจะสร้างกำแพงได้ทัน นานวันเข้า เรารู้จักกันเรื่อยยยๆ...ผมพบว่า ผมหยุดสร้างกำแพงไปนานแล้ว..และเรี่ยวแรงส่วนใหญมาขุดหลุมแทน...ก็ไม่รู้ว่าอนาคตอันที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า หลุมนี้มันจะเป็นหลุมรักที่หวานชื่นน หรือหลุมฝังผมกันแน่.....

บาง ทีคนเราก็สาวตายาวสั้นไม่เท่ากัน...ไม่สิ แว๊บแรกที่ผมเจอเธอ ผมมองข้ามไปสองสามวาเลยด้วยซ้ำ และแล้ววันนึงเธอก็มาอยู่ในขอบเขตที่ความรู้สึกผมและเค้าก่อตัวร่วมกันน ...บนความเป็นตัวของตัวเอง..มันอาจเร็วในสายตาคนยุคก่อน หรือเร็วโครตสำหรับคนที่ผ่านโลกมามากมาย... แต่ผมก็ไม่อาจจะปฏิเสธใจตัวเองได้ว่าผมรักเธอเข้าไปเสียแล้วววววววว ทั้งๆที่รู้ว่า อนาคต ข้างหน้า มันคงโครตจะจะจะยากลำบากเอยยยยยยยย
"ไม่เป็นไร" เป็นถ้อยคำที่ก้องเสมอๆในใจผม นึกให้ถึงการเตรียมใจในหลายๆอย่างที่เราควบคุมไม่ได้
และ"ดีใจมาก" สำหรับความรู้สึก ประสบการณ์ในตอนนี้มันทำให้ผมเติบใหญ่ขึ้น..

อย่างน้อยเมื่อทุกอย่างชัดเจนแล้ววววว เราจะพบตัวเองว่าได้เติบโตขึ้น..
และที่เหลือมันคงเป็นความทรงจำดีๆ ไม่ว่าจะนึกถึงเมื่อไหร่ มันก็คงทำให้ผมยิ้มแย้มแจ่มใสได้เสมอ..

ด้วย ความผูกพันธ์ การใช้เวลาร่วมกัน การแชร์ทุกๆอย่างพร้อมกัน มันก็มีค่ามากพอที่ผมคนธรรมดาคนนึง คงไม่มีวันกด delete สิ่งเหล่านี้ ออกจากหัวใจ.....ตลอดกาลลลลล

ในวันนึง เก้าอี้สองตัวนี้ก็คงถูกเติมเต็ม....ด้วยความรักของคนสองคน..
ทุกที่บนโลกใบนี้มีที่ว่างเสมอ...กับคนที่รอคอยอย่างมีความหวังงงพร้อมด้วยศรัทธาที่มากพอ..